Wie onze jazz-scene een beetje volgt, kent ongetwijfeld deze geweldige gitarist en weet ook dat hij, zeker live, bijzonder straf uit de hoek kan komen, als hij het gezelschap krijgt van bassist Nicolas Thys en drums) instituut Dré Pallemaerts. In die constellatie maakte Tassin in het verleden al twee platen en voor deze derde werd trompettist Jason Palmer mee in bad getrokken. Dat is op zichzelf al geen gewone kerel, al was het maar omdat hij al werkte met Herbie Hancock en Wynton Marsalis. Oorspronkelijk had Tassin Ron Miles voor ogen als trompettist, maar toen die begin 2022 heel ziek werd en kort nadien overleed, moest hij dus op zoek naar vervanging en die vond hij via Thys in de persoon van Palmer en, te oordelen naar wat je op deze plaat kunt horen, zal hij daar lang niet ontevreden over zijn. Palmer wordt immers veel meer dan de gastmuzikant, die enkele fragmenten inspeelt: hij werpt zich al gauw op tot een volwaardige pijler in het kwartet, met dien verstande dat hij een heel bluesy Amerikaans accent weet toe te voegen aan de op zich al bijzonder solide muziek van de andere drie muzikanten. Daartoe blijkt opener “Birth Suite” een passende proloog, die erg rustig start -een leek als ik denkt dan aan Chet Baker- maar gaandeweg wordt alles opgetrokken en barst het uiteindelijk uit in een aan noise-rock grenzende climax, die eigenlijk nog maar de voorbode is van wat zal volgen.

Dat de vier heren elkaar al snbel bijzonder goed aanvoelen, mag onder meer blijken uit de twee volgende tracks, “To Ron” en “Believe”, die op een vrij gelijkaardige wijze opgebouwd zijn: de gitaar van Tassin zet de lijnen uit, die streng bewaakt worden door de tandem Thys/Pallemaerts en daar doorheen komt de trompet van Palmer flaneren, uitdagen en de boel tot ontvlammen brengen. Twee heerlijke tracks die de symbiose tussen rock en jazz perfect illustreren. Palmer en Tassin spreken dezelfde muzikale taal, al hebben ze een verschillend accent in hun moedertaal, maar…het werkt wonderwel.

Ik las bij onze erg gewaardeerde collega Georges Tonla Briquet een zinsnede over “een spel van afstoten en aantrekken, zonder dat de eenheid verloren gaat” en ik citeer hem letterlijk, omdat, alvast wat “Mirage” betreft, ik geen betere formulering zou kunnen bedenken: dit is “het leven, zoals het is”, verklaard in wervelende muziek, waarbij je alles kunt proberen, maar zeker niet onbewogen blijft. Na een wat donker rustpunt met de gitaar in de hoofdrol in “Inner Shadows”, zijn we klaar voor een ultra straf dozijn afsluitende minuten met “Resilience” en “Forward”: ondanks het feit -of net dankzij dat feit- dat de plaat helemaal live werd opgenomen op drie verschillende locaties, klinkt ze toch bijzonder hecht en kunnen we, meer nog dan we dat in het verleden al deden, uitkijken naar de nieuwe concerten van het kwartet. Palmer zal er dan helaas niet bij zijn en wordt vervangen door Hermon Mehari, maar dat belet niet dat ons memorabele momenten te wachten staan: deze plaat belooft immers alle goeds en, voor zover dat nog nodig was, bevestigt Tassin zijn intussen helemaal verworven status van grote muzikant uit een klein landje.

(Dani Heyvaert)

1/12: Biekorf Brugge

3/12: Tivoli Vredenburg Utrecht

5/12: C.C. Begijnhof Diest

7/12: Botanique Brussel